“Muziek uit Zuidzande”                                         

Vlak na de oorlog kregen we in Kamerik en Zegveld ( een buurgemeente van Kamerik met één en dezelfde burgemeester, wel ieder met een eigen – bestuur en – raad) bezoek van de Harmonie of Fanfare, ik weet het verschil niet eens, maar in ieder geval  een muziekcorps  uit Zuidzande.

Zuidzande is een dorpje in Zeeuws Vlaanderen, ik dacht nu gemeente Oostburg.

Deze eer viel Kamerik en Zegveld te beurt vanwege het feit dat tijdens de oorlog, de twee dorpen het Zeeuwse dorp min of meer hadden geadopteerd. Het schijnt  dat er in Zeeuws Vlaanderen nogal ‘huis gehouden’ is tijdens de oorlog, waardoor er veel inwoners moesten evacueren en zodoende veel Zuidzanders in Kamerik en Zegveld  terechtkwamen.

Uit dank voor het onbaatzuchtige onthaal en verblijf tijdens die periode, bood de Zuidzandse muziekvereniging de Kamerikse en Zegveldse burgerij een paar concerten en muzikale marsen door de dorpen aan. Ik weet nog dat dit gebeuren een behoorlijke inpact had en veel Kamerikkers een ‘hart onder den riem stak’. Uniformen hadden de muzikanten niet, zij marcheerden in hun eenvoudige ‘burger kloffie’, het weinige uniforme was hun muziek en hun hoofddeksel, ze droegen namelijk wel allemaal een pet

De muzikanten en hun gevolg werden voor enkele dagen en nachten ondergebracht bij gezinnen van de dorpen, veelal bij mensen die ook iets met muziek te maken hadden. Beide dorpen waren ook nogal in de weer om een muziekvereniging ‘op poten te zetten’, in Kamerik is dat gelukt en werd er kort na het Zeeuwse muzikale bezoek, de vereniging, Harmonie of Fanfare????  “Nieuw Leven” opgericht, wellicht bevorderd door de geslaagde Zeeuwse expeditie.

Toen eens, ergens in de midden jaren zeventig van de vorige eeuw, mijn vader, ‘zwager Willem’ zijn schoonzoon dus, die in verband met zijn werk als verkoper van horeca-apparatuur, dit gebied dikwijls bezocht, vergezelde op een reis door Zeeuws Vlaanderen en ze door Zuidzande reden en hem er op attendeerde eens naar een straatnaambordje te kijken, ging de man kompleet ‘uit zijn dak’ de tranen sprongen hem in de ogen en hij schoot er ‘vol’ van toen hij ontdekte dat Zuidzande twee straten in hun ‘wederopbouw buurt’ hadden vernoemd naar de woonplaatsen van hun ‘weldoeners’ van eertijds, namelijk de Kamerikstraat en de Zegveldstraat. Hij was er diep van onder de indruk, het was nu eenmaal een gevoelsmens en snel geëmotioneerd, een eigenschap waarop ik mezelf ook nogal eens betrap, maar ja.. Het zei zo.. Je mag uiteindelijk ook wel ergens in op je vader lijken, niet dan???

NB . Bij zo maar wat surfen op een Woerden/Kamerik- site, ontdekte ik dat er nog steeds connectie bestaat tussen de muziekverenigingen uit Zuidzande en Kamerik  (www.nieuwlevenkamerik.nl)

Ook in 1953, na de watersnood, hebben wij in Kamerik evacués  gehad, maar daar weet ik eigenlijk niet zoveel meer van. Alleen Annie!. Annie D. haar kan ik me nog wel herinneren.

Annie  was in onze ogen, eigenlijk niet een echte evacué, haar ouders waren namelijk geboren Kamerikkers, één er van en misschien wel beiden hadden nog bij pa in de klas gezeten. Annie’s ouders waren, na hun huwelijk, naar Ouwerkerk op het eiland Schouwen en Duiveland verhuisd, omdat vader D. daar een baan  op het gemeentehuis had. Nu konden zij daar niet meer wonen omdat alles onder water stond, daarom logeerden ze tijdelijk op de boerderij bij Oma D. die daar nog woonde en waarop een oom van Annie ‘boerde’ We kwamen bij Oma D. en boer D. ook’ met brood aan de deur ‘, zoals men dat toen zei, als de mensen klant van je waren en producten van je afnamen.

Annie was iets jonger dan ik, niet veel, klein jaartje misschien, zij zou toen een jaar of 11 – 12 zijn geweest en ik dus 12 - 13. Het was al opgevallen dat Annie enige ‘genegenheid’ jegens mij had, en ik moet zeggen, dat ook ik Annie best aardig vond, de kiem was derhalve gelegd!

Mijn vader die zulke ‘dingen’ onmiddellijk en feilloos ‘in de peiling’ had, vond zulke situaties prachtig deed er niet ‘lullig’ over keurde het niet af maar wakkerde het eerder aan, mits ‘het grietje’ ook hem wel aanstond!  Handig als hij was maakte hij er onmiddellijk gebruik, ja.. zeg maar ‘misbruik’ van, als de gelegenheid zich maar half voordeed, vulde hij een mandje met brood, schoof dit op de bagagedrager van m’n fiets en gaf me de opdracht dit bij de familie D. te bezorgen, met de sneer:  “Misschien zie je je liefje nog even”

De familie D met Annie zijn na enkele maanden weer naar Ouwerkerk vertrokken en ik kan me niet herinneren  haar ooit weer gezien te hebben.  

De boerderij van boer D, oma was reeds overleden, is vervelend genoeg, in 1969 tot de grond toe afgebrand, hier was ik wel getuige van, alleen het zgn. ‘zomerhuis’ en wat bijgebouwen bleven gespaard. 

De boel is later ‘keurig’ herbouwd, doch wie er nu op ‘boert’ weet ik niet, misschien wel niemand meer, want ook in Kamerik  hebben veel boeren hun ‘beestjes’ verkocht en zijn iets anders gaan doen of ‘stil gaan leven’, de animo voor opvolging van vader op zoon zoals dat jaren is geweest staat ook op een heel laag pitje.

Boerderijbrand bij Doornebal