Een oorlogs kind

Op het vachtje en 

na de Krultang.

Van baby, peuter naar kleuter.

Als je in Augustus 1940 bent geboren, heeft deze periode logischerwijs grotendeels plaats gevonden tijdens WO II.

Van deze oorlogsjaren kan ik me natuurlijk niet meer zo erg veel herinneren, zeker niet van de eerste 2  a 3 jaar. Er zijn nog wel kleine voorvallen die ik me, zij het in gedeeltes, wel herinner, doch de meeste dingen zijn me later 'aangepraat' daarom niet minder leuk om ze aan u door te vertellen.

In Februari 1943 kreeg ik er een zusje, Anneke bij, hiervan kan ik me absoluut niets meer herinneren, wel van de volgende geboorte in het gezin, in April van 1944 werd de jongste 'meid’, ja zelfs nog tot nu toe, Hanny geboren. Toen zij zich aankondigde werd ik 'geparkeerd' bij tante Sjaan ( een zuster van mijn moeder) en oom Jaap in Voorschoten.

Oom Jaap en tante Sjaan hadden zelf al 2 kinderen, neef Kees van toen, een jaar of 7-8 en nichtje Anneke van 4-5 jaar, een prachtig kind met lang blond haar, wat van tijd tot tijd nog mooier werd gemaakt middels een z.g.n. 'krultang', bij zo'n behandeling van heur haar werd dit ook eens uitgeprobeerd op mijn 'stijlvolle' haardos. Dit lukte zo goed dat tante Sjaan dit beslist op de 'gevoelige plaat' vastgelegd wilde hebben en er dus een fotograaf werd bezocht. Dit bezoek kan ik me nog herinneren, ik vond het allemaal maar niks, zo'n vreemde man die iedere keer maar onder zo'n zwart kleedje kroop en zei dat ik moest lachen en zo, dat lukte niet zo goed waarop hij dan ook met allerlei poppen en andere 'gekkigheid' probeerde mijn gezichtsspieren zo te manoeuvreren dat een wat vriendelijker uitstraling zou plaatsvinden.Gezien het resultaat moet hem dat gelukt zijn, een grote foto heeft er in huize Burggraaf jaren op het dressoir gestaan.

 Na de geboorte van zus Hanny en mijn terugkeer in Kamerik, vonden ook de buren een en ander wel leuk en vielen me maar steeds lastig met de vraag : "En wat heb jij gekregen?" Waarop ze dan natuurlijk " Een zusje " als antwoord verwachtten, Ja mis dus!! Ik had van neef Kees namelijk een petje mee mogen nemen, welk ik veel interessanter vond dan de schreeuwlelijk in die wieg, dus antwoordde ik steevast, "ja een petje" de verwarring is duidelijk!

Els, 

Van de oorlogsjaren weet ik ook nog dat ik erg veel 'ooms en tantes' had, er was bij een bakkerij in een plattelands dorpje, licht wat te halen en mee-eten kon ook altijd, mijn ouders waren niet 'kinderachtig' en zeer gastvrij, derhalve dus net "De zoete inval" waardoor er dikwijls 'vreemd volk' over de vloer was, wat de gezelligheid beslist ten goeden kwam en derhalve ook weer aantrekkingskracht op de buurtgenoten uitoefende.

Mijn vader was redelijk vindingrijk en ook niet echt bang om enig risico te nemen, dit met name om aan de kost te komen, maar ook bijvoorbeeld om aan stroom cq licht te komen. Ik weet nog van een fiets met generator, accu’s en clandestien aftappen vanuit een paal.

Ook voor sigaretten deed hij bijna "alles" We hadden al een poosje ' Els 'over de vloer een vlotte ras Amsterdamse alleskunner, Els deed de was, streek, naaide en verstelde kleding, ja hielp zelfs in de bakkerij, niemand wist eigenlijk waar Els vandaan kwam en hoe ze bij ons terecht is gekomen, achteraf weet ook niemand meer waar ze is gebleven, maar goed, ze was er.Toen bij Pa de 'nicotinenood' erg hoog was, dacht Els nog wel aan sigaretten te kunnen komen, alleen ze moest ervoor naar Amsterdam, waarom weet ik niet, maar per openbaar vervoer was niet mogelijk, doch mijn vader, door de "verslaving" aangemoedigd had de oplossing: de broodmand werd van de transportfiets afgehaald, er kwam een kussentje voor in de plaats en Els kon plaats nemen. Samen zijn ze zo naar Amsterdam en terug gereden, toch altijd zo'n dikke  90 kilometer bij elkaar, sigaretten waren er!! Waar Els ze vandaan heeft gehaald en hoe ze zijn "betaald" weet alleen Els, zo ze nog leeft.

Nog enkele 'dorpse oorlogsherinneringen' 

Een echt 'slagveld ' is Kamerik nooit geweest, ik geloof niet dat er ooit een bom is gevallen.

Mocht dit wel zo zijn dan moet het een 'verdwaalde' zijn geweest, want ik zou niet weten wat er te bombarderen viel! 

Wel kan ik me herinneren dat we, ik me vasthoudend aan vader's broekspijpen, op het platte dak van ons huis, naar een luchtgevecht of beschieting boven Woerden ( zo'n 3-4 kilometer ver weg) hebben staan kijken. Later bleek dat het station en er treinen waren beschoten, doch of het duitse of  engelse ( geallieerde??? ) vliegtuigen waren weet ik niet meer.

Ook weet ik nog van een tochtje naar Kockengen ( een buurgemeente) om een neergehaald vliegtuig, diep in de grond geboord, te zien liggen, dit was vermoedelijk wel een geallieerd toestel. Van de bemanning, slachtoffer, gevlucht, of gevangen genomen?? Ik weet het niet.

Wel weet ik dat er enkele jaren geleden in Wilnis ( ook slechts zo'n 7-8 Km. vanaf ons huis) een soort gelijk toestel, althans in mijn beleving,

Bovenwater ( lees bovenaarde ) is gehaald. Een zeer kostbare operatie destijds waar de Gemeente Ronde Venen aanvankelijk niet veel voor voelde, maar waar, ook door toedoen van de Veteranengroepen, ze uiteindelijk toch aan is begonnen en waarbij toen de resten van 2 Canadese vliegers zijn geborgen en begraven in Wilnis.